1 december 2015…de dag waarop Audrey op het werk telefoon kreeg van een onbekend nummer.
Het zou maar een onschuldige cyste zijn die je ging laten weghalen, had ze haar dochter verteld.
Niets om zich zorgen over te maken; een routine operatie. Maar toen die vreemde mannenstem aan de andere kant van de lijn het woord ‘tumor’ uitsprak, was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.
Één telefoontje dat — terugblikkend — ons leven voorgoed zou veranderen.
Mama en papa wilden me sparen; sparen voor het slechte nieuws dat misschien met een operatie wel verholpen zou kunnen worden, dat ik misschien nooit zou hoeven te weten te komen als je zou genezen.
Want dat is wat je doet met de mensen die je graag ziet: je spaart ze tegen elk mogelijk verdriet, ook al wil dat zeggen dat je hen de waarheid verzwijgt.
Hoeveel keer heb ik gezegd dat ik een volwassen vrouw ben, dat ik het best wel aankan en dat ik het liever wel wil weten, zodat ik er op z’n minst voor je kon zijn en die verdomde ziekte mee zou kunnen dragen.
Want de dingen samen dragen, maakt het draaglijker.
8 jaar en 7 maanden, zo lang hebben we geleefd met de kanker. En ik kan daar kwaad om zijn, om de pijn en de onzekerheid die er was en om hoe die sluipende moordenaar ons leven domineerde. Maar ik weiger dat, want mama, ik ben dankbaar om de jaren die we toch nog gekregen hebben met jou.
En kanker, dat is een eigenzinnig, vies en onvoorspelbaar beestje. De één geraakt er miraculeus van af, de ander wordt er genadeloos in een recordtempo door verslagen, nog een ander leeft er jaren onzichtbaar en onvoelbaar mee.
Bij mama was het 8 jaar en 7 maanden ziekenhuis in, ziekenhuis uit, behandelingen, bestralingen, een zoveelste kuur.
Eén jaar is ze chemo vrij geweest, en wat hebben we het er toen van gepakt! 3 weken Amerika, jij en ik, moeder en dochter. Wat een geschenk! En zo heb ik jou en mijn leven ook mogen ervaren, als één groot geschenk.
En dat moogt ge gerust letterlijk nemen. Want Gina en Walter zouden geen kinderen kunnen krijgen vertelden de dokters hen na een succesvolle operatie om de toenmalige baarmoederhalskanker te verwijderen.
En dokters en hun wetenschap kunnen en doen mooie dingen, maar wonderen, daar beslist enkel het lot over… én Jean Marie Pfaff die de rode duivels op het WK in 86 deed doorschieten naar de halve finale.
Het was feest, de hele nacht lang zo blijkt, want 9 maanden later kwam Audrey ter wereld.
‘Proficiat met uw dochter’, zei de gynaecoloog, terwijl Walter en Gina een zoon verwachtte.
Niet gepland en al helemaal niet verwacht, maar o zo welkom; een meisje dat Gina haar hele leven op handen zou dragen. Haar gedroomd prinsesje dat ze meenam naar hippe kledingzaken en de meest kleurrijke jurkjes aandeed.
Maar de kleine Audrey had niets met mode. Geef haar een jeans, een t-shirt en… een paard.
Al heb je er wel even op moeten wachten hé Audrey, want misschien vond je toch nog een andere, makkelijkere, hobby… Maar alle moeite van je mama ten spijt om je toch ook nog even andere hobby’s te laten proberen, Atletiek, judo, zwemmen, klassieke dans… maar altijd was kortjakje ziek.
Met een bonnetje uit de Libelle voor een ritje op een paard kreeg ze de microbe te pakken.
Of beter gezegd: kreeg de microbe haar te pakken.
Dat vanaf toen niet alles, maar wel héél veel in het teken stond van de paarden, hebben Gina en Walter geweten.
Daarover en over zoveel meer waar ze haar mama dankbaar voor is schreef Audrey enkele weken geleden een afscheidsbrief.

Brief naar mijn mama.

Walter en Gina zijn al 42 jaar een sterk merk, dat zijn oorsprong vindt in Le Cartonnage Vannesset & Bril in Anderlecht.
Gina werkte er aan de balie en Walter leverde lijm aan haar collega en vriendin Josianne.
Wanneer Walter op een dag besluit om een bezoek te brengen aan Josianne en Gina daar ontmoet, spreken ze met hun drie af om de werkweek af te sluiten in de toenmalige dancing ‘The Lord’ in Schepdaal.
Walter, je had met je 29 lentes je wilde haren en je al even wild vrijgezellenleven van je afgeschud en was klaar om de liefde opnieuw een kans te geven.
In eerste instantie had je je pijlen misschien eerder op Josianne gericht, alleen al omdat Gina op dat moment een relatie had. Maar slechts een week later lagen de kaarten heel anders…
Gina liep plots op vrije voeten en de rest… de rest is geschiedenis. Eentje van bijna een halve eeuw.
Als je zoveel tijd met iemand deelt, dan weet je niet meer wie je bent zonder de ander.

Maar Walter zal zijn plan wel trekken, want ’t is een man die - dixit zijn dochter - alles kan.
Hij kan kuisen, strijken en zelfs een steak roquefort maken, want dat heeft zijn Gina hem als laatste nog geleerd, ook al — laat ons eerlijk zijn — eet hij zijn steak liever zonder roquefort.
Het huis zal misschien wat rommeliger worden, de tafel zal niet altijd even snel afgeruimd worden en den afwas zal wat langer blijven staan.
Maar ’t is de zetel die leeg is en het plekje in het bed dat onbeslapen blijft; het is het leven dat niet meer gedeeld kan worden en de tijd die verstrijkt zonder haar, dat nooit zal wennen. En over de man die initieel geen kinderen wou, zei Gina tijdens haar laatste weken het volgende: ‘Scout, dat gaat zijn redding zijn’.
Scout, het kleinste mannetje hier aanwezig en tegelijk hun grootste geluk.
Dat het beertje hier vooraan hem er later mag aan herinneren, niet dat zijn oma gestorven is, maar dat ze geleefd heeft.
Lieve allemaal, Ik bespaar jullie de menukaart aan moeilijke termen en behandelingen, maar in de winter van haar leven bouwde Gina een medisch palmares op om u tegen te zeggen.
De dagkliniek in het ziekenhuis van Geraardsbergen werd een beetje als een tweede thuis voor haar. En ’t is niet dat die bezoeken plezierig zijn, maar Gina maakte daar wel altijd het beste van en kwam er altijd het beste voor; met een mooie kleurrijke jurk, bijhorende hakken, haar favoriete pruik, make up en uiteraard een goeie wolk parfum. ‘Je rook het in de gang wanneer Gina binnenkwam’, zei één van de verpleegkundige afgelopen week.
En als de vriendelijke vrijwilligster aan de inkom van het ziekenhuis dezelfde schoenmaat had, hadden we niet getwijfeld om haar Gina’s mooiste schoenen te geven. Zo vol bewondering keek ze elke keer dat mama binnenwandelde.
Cocquette, van begin tot bittere einde. Want ‘ze moet blinken als ze aan de hemelpoort staat’, zei Audrey, die aan het bed die laatste dagen de nagels van haar mama nog lakte.
Jacqueline, haar collega bij Puratos beaamde Gina’s gave om er altijd piekfijn uit te zien. Elke dag een andere outfit, met bijhorende juwelen en aangepaste handtas. Ze vonden elkaar niet enkel op de werkvloer, maar ook daarbuiten en werden vriendinnen voor het leven, die zowel de schone momenten als hun diepste zielenroerselen met elkaar deelden.
En over de mensen waarover ik net sprak en over jullie hier aanwezig daar willen wij toch even iets over kwijt… Ik las onlangs dat veerkracht iets is dat je hebt dankzij diegenen rondom je. Ik denk dat dat waar is, want papa en ik weten niet waar te beginnen met jullie te bedanken.
Haar oncoloog Nathalie van Heddegem in de eerste plaats, voor haar oeverloze inzet en betrokkenheid, maar evenzeer haar assistente Jolien Van den Haute, en de verpleegkundigen Sylvie en Christine die er altijd met de glimlach en met een luisterend oor waren voor ons mama en voor ons.
Jullie oprechte zorg maakte alle verschil. Haar beste vriendinnen Jacqueline en Myriam die veel voor mama hebben betekend, Claudio Borghese die speciaal voor vandaag vanuit Italië overkomt - Grazie Mille, Claudio - , Monsieur Bouttefort die afgereisd is uit Frankrijk, Patricia vanuit Spanje en Sjors en Melanie uit Middelburg, wiens Noëlla een speciaal plekje heeft in ons hart.
En ik vergeet wellicht nog mensen, maar al wie hier zit en staat… weet dat jullie steun en jullie aanwezigheid vandaag de wereld voor ons betekent. Het laat enkel maar zien dat mama haar leven én haar dood een indruk heeft nagelaten. En dat troost ons. Zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen: Thanks a million!

 

Mama was niet klaar om te sterven.
Dat ze anderhalve maand geleden nog haar jaarabonnement van Pairi Daiza verlengde, hoeft geen woorden om jullie te vertellen dat hoop als laatste sterft.
En wij, wij waren niet klaar om afscheid te nemen. Maar met een heldere geest ben je niets op deze wereld zonder een gezond en vitaal lichaam.
En haar lichaam was op; moe- en uitgestreden.
Al wat haar nog restte was pijn.
En al wat ons nog restte was verdriet om haar te zien afzien.
Drie vrijdagen geleden ervaarden we aan den lijve dat liefde ook loslaten betekent… je geliefde verlossen uit haar lijden en haar zachtjes naar de overkant begeleiden. Ze is er dan wel niet meer, ze is tegelijk overal en meer dan ooit in ons hart. En dat is doodgaan.
Het is niet weggaan en geluidloos de deur achter je dicht trekken, maar verhuizen, van de buitenkant naar de binnenkant, binnen in ons hart.


Lieve Gina, Lieve mama, Lieve Oma, Jij ging ons voor, niet in hoe je moet streven naar succes, maar in hoe je liefhebt.
Je liet ons zien dat je geluk niet te ver moet zoeken en dat genieten in de kleine dingen zit.
En dat is ons geluk. Jij en jouw gave om gelukkig te zijn, met wat het leven je brengt en met ons.
Want God, wat hebben we ons geliefd gevoeld door jou.
Lieve familie, beste vrienden, Blijf haar naam noemen, breng een toost op haar uit, memoreer een gebeurtenis met haar in de hoofdrol, lach, laat een traan, hef het glas.
Laat de leegte zich weer vullen, in jullie hart.
Want erger nog dan verliezen wat je hebt, is vergeten wat er was.
Ik nodig jullie zo dadelijk uit om haar een laatste groet te brengen, om een nadien te klinken op haar leven en als jullie naar huis keren vergeet dan zeker niet een aandenken mee te nemen. Straks, wanneer de avond valt, gaat ze met ons terug mee naar huis en een deel van haar krijgt ook een eeuwig plekje in de Canal Grande in haar geliefde Venetië.