6 juli 2024

 

Mijn liefste mammie, mijn ‘Queen’, Granny, mijn alles…

​

Terwijl je naast me ligt te slapen en ik alle rust heb in huis grijp ik naar mijn computer en begin ik te typen.
Je ligt lekker diep te slapen maar toch lijkt het alsof je ook in je diepe slaap wat pijn hebt.
De afgelopen dagen zijn voor ons ook heel erg heftig geweest en ik dank daarvoor eerst papa die zo goed voor jou zorgt omdat je zelf thuis wenst te blijven.
1 December 2015 is de dag die ik nooit meer vergeet…
Je was in november opgenomen omdat er wat onderzoeken moesten gebeuren maar tot die ene dag wist ik nog van niets.
Je moest onder het mes op 1 december 2015 en ik kreeg na afloop van de operatie de telefoon die mijn wereld liet instorten want, wat ik toen nog niet wist, werd je aan darmkanker en eierstokkanker geopereerd.
En toen begon je loodzware traject aan behandelingen en operaties.
Die eerste jaren ging ik elke middag mijn broodje bij je opeten toen je chemo had, elke afspraak ging ik mee met jou naar de oncoloog om van alles op de hoogte te blijven.
Hoe vaak heb ik niet gehoord dat je nog maar 6 maanden te leven had en telkens weer brak mijn hart in duizend stukken.
Van Aalst tot UZ Gent om die lelijke ziekte uit je lijf te halen met in Gent een hele loodzware operatie voor jou. Bij elke ingreep die je onderging glipte ik stiekem nog je kamer in heel vroeg in de ochtend om toch nog lekker te knuffelen voor je naar het OK ging.
Die ene zware operatie in Gent met je Hipec behandeling is voor ons allemaal nog steeds een hele zware ingreep geweest.
Je lag maar liefst 13u op de operatietafel en ik kreeg maar geen antwoord wanneer alles klaar zou zijn.
Op eigen houtje ging ik dus naar intensieve zorgen om op jou te wachten en kort daarna kwam jij aan en mocht ik bij je blijven.
Het beeld van jou aan de beademing en omringd door alle mogelijke apparaten staat op mijn netvlies gebrand. Toen mocht ik in principe niet blijven maar uitzonderlijk zat ik anderhalf uur bij jou tot je wakker werd.
Je schreeuwde het uit van de pijn en ik stond machteloos naast jou, machteloos ja want zo hebben wij ons die laatste jaren gevoeld terwijl jij die oneerlijke strijd aanging.
Een strijd waarvan ik vrij snel wist dat je die ooit op een dag ging verliezen want ondanks alle behandelingen bleef je op je lever altijd tekenen vertonen van die lelijke kanker.
Van metastases op het buikvlies tot op de lever zelf, in de beginjaren lichtjes op je longen, bleef je maar met opgeheven schouders naar elke chemobehandeling gaan.
Je oncologe die bleef versteld van jouw positieve ingesteldheid toen ze jou voor het eerst het slechte nieuws vertelde… Geen traan en geen verdriet voor jou maar alleen maar kracht om dit gevecht aan te gaan.
Ik ben vrij zeker dat je ook met heel veel schrik dit traject ging starten omdat je van opa nog altijd nare herinneringen hebt aan zijn slepende ziekte.
Thuis hebben we daar nooit echt veel over gepraat, omdat het voor papa moeilijk was, we wouden zo normaal mogelijk functioneren en jij bleef je rol als mama, als echtgenote niet 100% maar 200% uitvoeren.
Je zorgde nog altijd dat er lekker eten op tafel stond, want wat kan jij toch verrukkelijk koken!
Mij vergezellen naar de wedstrijden alsof er niets aan de hand was want zelf nog tot op de dag van vandaag zijn mensen geschrokken om te lezen dat je de strijd aan het verliezen bent.

Onze prachtige reis naar Amerika, wat ben ik daar toch zo dankbaar voor.
3 prachtige weken samen als moeder en dochter door de States met ontelbare kilometers op de teller van de huurwagen.
Van San Francisco tot Yellowstone om dan naar alles wat Moab en Monument Valley was door te reizen naar Las Vegas en Los Angeles.
Prachtige herinneringen heb ik hieraan overgehouden en Thank God hebben we dit ook met de wereld rondom ons mogen delen.
Een reis die ik nu meteen opnieuw zou doen met jou maar helaas, je bent volledig uitgeput en je lichaam is helemaal op.
Ik herinner me dat ik moest gieren van het lachen omdat ik achterna gezeten werd door de bizons en jij in al je staten was omdat je bang was dat ze sneller waren dan ik.
En al die rare mensen in die steden, wat hebben we toch gelachen met die tandenfee met zijn bierbuik of die man waar we in zijn ‘nuts’ konden stampen.
Een mens doet wat voor een dollar é!
Gokken ging ons niet af, we hadden niet zoveel succes in de casino’s.
En die opdringerige Japanners die je overal kon zien, dat was het minpunt van die reis.
We hebben samen genoten van elke dag een zonsondergang op een andere plek want ik moest en ging elke dag eentje opzoeken op een mooie plek.
Dat slapen ging al iets minder fijn want wat kon jij toch een pakje snurken.
Ik heb toch met die reis wat toeren uitgehaald met jou, jij een jaar in behandeling geweest en je moest me maar zien te volgen.
Een reis voor eeuwig in mijn hart.
Uiteraard hield je veel van reizen, met papa ging je ook heel vaak op reis en jouw favoriete plek was en is en blijft Venetië.
Ieder jaar zat je lekker op je plekje in Italië, als ik een kadobon zocht wist ik dat ik je plezier kon doen met overnachtingen in je favoriete stad.
Maskers met hopen hebben we thuis liggen, ons hele huis kleur naar Venetië.
Vorig jaar ben ik voor het eerst samen met Scout jullie komen vergezellen om te kijken waar je je hart aan verloren had.
Wel mama, ik beloof je en dat heb ik je ook gezegd dat er van jou ook een deel in Venetië zal komen te liggen.

Dankbaar ben ik voor die ontzettend mooie jaren in de paardensport, maar liefst 28 jaar delen jij en papa samen de sport en passie voor de paarden.
De ontelbare valpartijen, en al die uitsluitingen in mijn beginjaren met mijn koppige Kairouan tot Olympia en onze fantastisch mooie Olan Joan om dan over te gaan naar onze eigen merrie Emilia die ons vele veulens heeft gegeven.
Jullie deden ook alles voor mijn sport en zo groeide jij ook uit tot een zeer graag geziene persoon in de Westland die later HGVBB werd.
Je werd er wedstrijdsecretaresse en elk weekend was je op jumping te bespeuren, God wat zagen de mensen je daar toch graag omdat jij tenminste vriendelijk en behulpzaam was.
Ik ben er vrij zeker van dat je morgen terug aan de slag mag.
Je leerde vele mensen kennen, de fusie met de Teugel en onze jaarlijkse afspraak op ‘Het week van het paard’ in Affligem.
Je ging toen ook aan de slag op Jumping Mechelen waar je zo hard naar uitkeek en waarna ik jouw functie overnam nadat je ziek werd.
Telkens zei ik, mama … Volgend jaar is het weer jouw beurt, maar die beurt kwam helaas niet meer en sinds ruim die 8 jaar ga ik in jouw plaats naar Mechelen.
Voor mij een hele eer om mama’s werk over te nemen.
Wij hebben zoveel mooie momenten samen doorgebracht, ik weet nog dat bij de Nationale competitie jonge paarden met onze Sonesta als 4 jarige wij twee alleen op stap gingen om de proeven te rijden.
Heel gezellig onder ons twee, moeder en dochter.
Onze wedstrijden toen ik nog een klein meisje was, er liep er maar eentje rond met zo een enorme camera op haar schouders want papa was geen krak in het filmen.
Ik moest maar kijken waar een camera met een vrouw liep en ik wist dat jij het was.
Van de Padenborre tot de Mares Dream, van Zellik tot Keerbergen, overal zaten wij ieder weekend onder de paardenvrienden.
Dankbaar dat ik zulke mooie en fantastische ouders heb die mij hierin altijd zeer hard hebben gesteund.
Natuurlijk hebben we eerst alle sporten uitgeprobeerd maar zonder enig succes, mijn zinnen waren al vrij snel gezet op de paarden.
Waarvoor mijn excuses mama en papa! Het was ook sterker dan mezelf.

We hadden niet enkel voor de paarden een heel groot hart maar ook voor de poezen en honden die wij hebben gehad, onze mooie Maya en Dragi, ook al beide op jou aan het wachten op hun zachte wolk, onze Jules de kat die jou als mama zag die jij ook met de papfles hebt grootgebracht, hij die de eerste nacht niet ging halen maar toch een sterke mooie kater werd.
Vele dieren hebben wij gehad samen, vogeltjes, vissen, en die schildpadden die graag is een stukje gehakt aten.
Een gezin met een groot hart voor dieren en vrienden.

Puratos, jouw jarenlange werkgever op enkele minuten rijden van onze thuis waar jij fantastisch werk hebt geleverd.
Trots was ik altijd toen ik mocht langskomen op je werk, in je mooie bureau versierd met foto’s van ons gezin, tussen al die mannen waar jij je mannetje kon staan maar die ook enorme vrienden werden.
Juan, Stéphane en het hele team die naast jou zat met als kers op de taart onze geliefde Jean-François die wij jammer genoeg moesten afgeven in 2017.
Een zware klap voor ons allemaal want Pienske was niet alleen een collega maar ook voor mij een mega grote steun.
Toen je ziek werd was het telkens eerst Pienske die ik ging bellen om updates te geven ondanks hij ook zelf een enorme strijd aan het strijden was.
Zijn verlies ligt ons nog altijd moeilijk maar we hebben er nieuwe hartsvrienden bij, zijn lieve zus Malou, zijn broer Francis en de mama.
Hij verdient een plekje in mijn brief want nog tot op vandaag heb ik veel verdriet.

Mijn operatie nog in Leuven, weet je dat nog? Ik had zoveel schrik…
Wat heb ik jullie toch vaak in afronten gebracht bij de dokters, de tandarts is waarschijnlijk zijn haar kwijt door mij, de dermatologe zal me niet vergeten en ik denk dat ik ondertussen nog op de zwarte lijst sta van UZ Jette omdat ik daar redelijk het kot op stelten heb gezet.
Mijn arme mama die toen met mij naar huis moest…
Mijn opnames in het ziekenhuis als klein jong meisje, met als uitschieter mijn open beenbreuk midden in de examens toen ik in het eerste middelbaar zat.
Pompadour, ik ga ze nooit vergeten hoe zij recht op mijn been een stamp verkocht.
En mama die altijd to the resque kwam.
Ik moet jou toch vaak de schrik van jou leven bezorgd hebben.
Mama hield tot op vandaag altijd mijn hand vast als ik op spoed lag, al had ze zelf ook haar zware behandeling ze week geen moment van mijn zijde.

En toen kwam voor mij de mooiste dag uit mijn leven, Scout zijn geboorte.
Heel snel werd duidelijk dat jij meter mocht worden van Scout en samen hebben wij die zwangerschap beleefd.
Je hielp me overal mee waar je kon bij het klaarmaken van zijn geboortesuiker, kleren kopen, niets kwam hij al tekort nog voor hij geboren werd.
En weet je nog die verrassing aan het kasteel bij jullie met de gender reveal?
Een kleine jongen werd verwacht, ik denk dat jij dat stiekem wel heel leuk vond want eigenlijk verwachtte jij 37j geleden ook een jongen maar toch om één of andere reden moet ik nog van gedacht veranderd hebben.
Je had thuis ook al alles versierd en klaargemaakt om met je ‘Gregory’ naar huis te komen.
Pech mama… het is Audrey geworden en ik werd vernoemd naar Audrey Hepburn.
Nu terug naar onze flinke Scout die besloot op 6 september 2021 dat het wel genoeg was geweest en besloot om te komen.
Mijn belangrijkste en grootste wens was dat jij aan mijn zijde stond de dag van zijn geboorte en zo moest ik je die ene maandag bellen om te zeggen dat je die dag je chemo moest annuleren omdat je kleinzoon op komst was.
Tegen de middag stond je aan mijn bed tot hij geboren werd, mijn enige troost in deze zware beproeving maar jammer genoeg werd het een spoedkeizersnede en om 21u02 werd Scout geboren.
Nog altijd enorm dankbaar dat jij die dag naast mij stond, ik had 8,5j geleden nooit kunnen dromen van dit moment want de schrik zat er bij mij enorm in dat je nooit mijn kind zou ontmoeten en toch deed je het, integendeel hij gaat bijna 3j worden.
Scout heeft het ons natuurlijk niet gemakkelijk gemaakt, maar liefst 3 operaties op korte tijd en een hele problematiek in zijn buik met als uitkomst een zeldzame ziekte aan de dikke darm hebben ons allemaal wel een zware slag in het gezicht gegeven, ondanks ook alles wat we met Scout moesten doorstaan heb jij altijd je uiterste best gedaan voor ons.
Ik besloot toen ook terug dichterbij te wonen en dit blijft nog altijd mijn meest vredevolle beslissing, terug dichter bij mama en papa om jou ook weer dagelijks te kunnen zien.

Scout kan zich geen betere oma en meter wensen, eentje die ook voor hem door het vuur blijft gaan tijdens haar eigen zware strijd.
Niemand zal het antwoord weten maar hoe heb jij dit toch voor elkaar gekregen om zo lang te vechten en zo lang de sterkste vrouw te zijn die er bestaat.
Heel veel mensen kijken naar je op en ik hoop dat je nog lang een voorbeeld mag zijn voor velen.
 

Dankbaar ben ik omdat je onverwacht mama werd van mij terwijl je toen al met een diagnose zat van beginnende baarmoederhalskanker. Nogmaals een warme oproep aan alle vrouwen om zich tijdig te laten onderzoeken want dit blijft een enorme taboe.
Dankbaar omdat jij mij als baby en als kind de meest kleurrijke jurkjes aandeed.
Dankbaar omdat jij wou dat er zoveel tastbare herinneringen achterbleven, filmpjes en miljoenen foto’s.
Dankbaar dat jij in alle slechte en goede tijden mijn steun en mijn alles bent.
 
Weet je nog mama, elke woensdagnamiddag brachten wij samen door?
Gingen we naar de Westland shopping of de Basilix.
Daar liep ik mijn trauma shoppen op, winkel in winkel uit… onvergetelijke momenten allemaal.
En wekelijks onze vaste frietjes dag en elke vrijdag ochtend een chocoladekoek om mee te nemen naar school.
Al die uitstapjes naar de grootouders die ook veel te vroeg zijn heengegaan.
De talloze reizen die wij gemaakt hebben, albums vol getuigen van al die mooie momenten.
De schrik die ik je deed beleven in Livigno toen ik opeens niet meer te zien was op de skipiste omdat ik op de piste ernaast beland was, heel Livigno in rep en roer.
Ik geloof dat ik het jullie soms niet makkelijk heb gemaakt en je zou vermoedelijk nu heel hard ja knikken.

Bedankt lieve mama dat jij zo een fantastisch mooie en lieve mama bent geweest voor mij.
Bedankt lieve Granny dat jij zo een super goede grootmoeder en meter bent geweest voor Scout.
Bedankt dat jij zo een vertrouwenspersoon voor mij was.
Bedankt dat ik altijd op jou kon rekenen
En bedankt voor alle kansen die je mij hebt gegeven in het leven.

Ik weet en besef dat de dag dat je ons verlaat gaat aanbreken en als we deze brief voorlezen dan is die dag reeds geweest.
Ik hoop van harte dat je toch een prachtig leven hebt gehad met veel liefde en vriendschap, dat je van je jeugd hebt kunnen genieten en ik hoop dat je nergens spijt van hebt.
Zoals ik al 1000 maal heb gezegd, mammie ik ben super trots op jou want wat jij hebt gedaan, wat jij hebt verzet en wat jij voor uitdaging bent aangegaan… Ik denk niet dat iemand jou zal nadoen.

Ik dank ook je oncologe, Nathalie van Heddeghem die al die jaren ook mee voor jou heeft gevochten want wat er op jouw CV staat geschreven is nog nooit gezien.
Ik ga nooit mijn volledige dankbaarheid kunnen tonen maar je krijgt voor altijd een plek in ons hart want wat jij gedaan hebt daar worden wij sprakeloos van.
ALLE kansen heb je mama gegeven, 8,5j heb ik mijn mama nog bij mij gehad ook mede dankzij jou.
8,5j is een zeer kostbare tijd die jij mij cadeau hebt gedaan.
Je hebt ze heel vaak compleet verbaasd met je vechtlust en je sterkte, je wil om te leven wat ook haar de kracht gaf om voor jou alles op alles te zetten.
Enorme dank je wel aan het hele team van Oncologie, Jolien, die altijd mama hielp bij haar afspraken, haar favoriete verpleger Hugo waar ze zoveel over vertelde thuis.
De hele dienst op het 4de in het dagziekenhuis die mama steeds zo goed geholpen heeft tijdens haar chemokuren.

Ik heb uiteraard heel erg veel verdriet maar ik probeer ook terug te blikken naar een mooie periode die ons dichter bij elkaar heeft gebracht, 8,5j overschaduwd door ziekte maar ook verbonden door heel veel liefde.
Wij zijn zo dankbaar dat jij al die jaren zo goed voor ons hebt gezorgd, trots dat jij mijn mama bent.

Maar je tijd is bijna aangebroken, tijd om hierboven ook alles op stelten te zetten tot opa aan je oren komt trekken.
Ik blijf geloven dat we elkaar ooit terugzien en tot dan blijf ik alvast kusjes gooien naar de hemel samen met onze Pitou.
Ik zal hem veel blijven vertellen over de fantastische Granny die hij heeft gehad.
Wij zullen ‘waaien’ zoals Scout graag zegt, naar de sterren terwijl jij over ons waakt.
Mijn lieve lieve mammie, my Queen ik hoop dat je trots op ons bent, ik beloof je dat ik steeds mijn best blijf doen en in jouw voetsporen blijf treden.
Zoals ik ook zeg, het is verdriet als het liefde was maar nu proosten we op je leven en alles wat je hebt gegeven.
Bedankt voor alles mijn lieve mama.

Rust nu maar zacht zonder al die pijn want dat heb je nu wel verdiend.

I Love You 

​

Mouche